LP + CD
Een cijfercombinatie die, als het niet toevallig je pincode is, geen betekenis of gevoelswaarde heeft. Een blanco woord dus. Als verse sneeuw, waar nog niemand betekenis op heeft gelegd. Een aantal liedjes waren eigenlijk al klaar toen Trein Vuur Dageraad, de vorige plaat, uitkwam. Een aantal liedjes hebben dit album niet gehaald en zullen wel weer op het volgende staan. Zo gaat dat, ik werk doorlopend en met een gestaag tempo en zo nu en dan snij ik uit wat klaar is een nieuwe plaat.
Toch is het met 7.6.9.6. anders gelopen. Toen in maart van dit jaar het muziekleven werd stilgelegd was de plaat voor het grootste gedeelte klaar, maar nog lang niet af. De agenda was opeens helemaal leeg en ik werkte verder. In die tijd kwamen er een aantal zaken samen. Door deze ontstane ‘splendid isolation’ kwam ik in een situatie die ik alleen nog kende van vroeger, uit de tijd waarin ik de eerste Spinvis maakte. Ik hoefde nergens heen, niemand belde en geen mens zat op me wachten. De geplande studiosessies met de strijkers werden afgezegd wegens te gevaarlijk en ik kreeg losse sporen opgestuurd, opgenomen in kamers en schuurtjes in alle delen van het land. Ook de backing vocals zijn een voor een via WeTransfer tot mij gekomen. Ik heb de plaat zelf gemixt. Niet omdat ik daar de beste in ben, maar omdat alles er op wees dat het ‘zo’n soort’ plaat zou moeten worden.
Volgend jaar is het 20 jaar geleden dat de eerste Spinvisplaat uitkwam. Daarbij komt dat ik volgend jaar ook nog eens 60 jaar word. Mijmeren over vroeger is niet zo aan mij besteed, maar deze tijden brachten me er toch toe om het leven tot nu toe eens te overzien. Ik heb nooit een dagboek bijgehouden. Jammer genoeg. Ik bewonder mensen die dat doen.
Zo dacht ik ook na over mijn werk en over popmuziek. Een liedje is een product. Iemand maakt het en iemand koopt het. Iedere kopie is een nieuw origineel. Het heeft geen massa, geen lichaam. Het is een idee.
En, tja, je kunt dat allemaal wel mooi verzinnen maar zonder mensen die er in geloven en er de onvoorwaardelijke schouders onder zetten wordt het alsnog niks. Ik denk dat ze meelezen, dus ik ga hier niet te veel over zeggen, maar dat de mensen van Excelsior, en met name Ferry natuurlijk, al die spinsels van mij al 20 jaar ondersteunen, leven inblazen en onvermoeibaar aanmoedigen is toch echt een door Gods Genade gegeven geschenk. Echt, lieve mensen, je moest eens weten.
Hou je haaks, kom terug...
Spinvis
